3 Mayıs 2014 Cumartesi

Öyle bir yerde duruyorsun ki kimsenin bilmedigi... hissedemeyeceği...


Aşk işte sırf bir başkasının koynunda uyuduğunu düşünmemek için karışırdım insanların arasına... çokmu basit geldi ?


Sırf belki gelir diyerek, kimsesiz kalanlar var....


Affetmeyi hiç bir zaman öğrenemedim... hem sana hem kendime verdiğim en büyük cezaydı bizsiz kalmak...


Sessizdi her bir yanım... sendi bendi susuşlarım...


Şimdi neye gebeyim biliyormusun; sırf yenilmemek adına büyüttüğüm inadın, gururun ve herkesten saklayacak kadar gizlenen duyguların...


Sana olan savaşım da kazanmak için kaybettiğim herşeyin bedelini ödüyorum... ve bunu başkalarının anlamasınıda beklemiyorum...


senden sonra girmek istedikleri o yeri nasıl kapatmışsam seninle... ne bir duygu belirtisi göstermişim nede ufacık bir his...


Sen gittin ve ben bir çok bedenden aldım intikamını. ne bir isim yüz var aklımda. senden arta kalan BEN.. bıraktıklarımla susuyorum sana...


gitmek zorunda bırakılanları... başkaları anlayamazlar... ! belki de asıl suçlular kalanlar...


Aşk korkakların kazanamayacağı bir savaş... iki güçlü insan gerek... geri kalanlar kalabalığa karışsın...


Göremiyoruz bazen kendimizi... belki de çoğu zaman...


Sizi kendinizden iyi tanıyan yok... gerçi sizde pek iyi tanımıyorsunuz...


Nerden geldik diye sordu insanoğlu kimisi cevaba dair nokta da koydu. nerdenmiydi asıl soru yoksa nedenmiydi belkide asıl konu bu...


Söylenmesi gereken söz nedir yada susulması gereken an ?


gün gidiyorken duruyorum sessizce karanlığı ağırlasammı diye düşünüyorum kendimce gerçi alsam karşıma sen diyeck en iyisi gitsin gönlünce


Öyle işte sebepsiz koşmak istiyor insan alabildigince sakin ve yalnız...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder