sessiz bir sokakta yürüyorken beyninde tonlarca agirligi olan düsüncelerinle, yapayalniz kalmisligin sogukluguyla bir sokak lambasinin isigina saklanirsin, ne ondan uzak durursun nede ona yakin oturursun, üzerindeki agirliktan yorulmuslugunla, birilerinin seni görmesini istemezsin (aslinda) istesende, basini öne egersin umutlarini ve umutsuzluklarini paylasirsın kendinle, yaktigin sigarayla tüketirsin zamani, sonra bosuna düsündügünün farkina varip gidersin, senden once kalkip gidenlerin yolundan...